اشعار

با احـتـیــاط لالـۀ مـا را پــیــاده کـن            عباس جان، سـه سالۀ ما را پیاده کن

با احـتـیـاط بار حرم را زمین گــذار            زانـو بـزن وقار حرم را زمین گذار

با احـتـیـاط تا که نـیـفـتـد ستــاره ای            می ترسم آن که گیر کند گوشواره ای

چـشـم مـخـدرات به سـمـت نگـاه تو            دوشیـزگـان محـتــرمـه در پــنــاه تو

با حـوریــان رفـته به زیـر نـقـاب ها            یک لحظه روبــرو نشدند آفـتــاب ها

این حوریان عزیز خدایند و بس، همین            این دختران کنیز خدایند و بس، همین

این دختر علی ست که بالش شکستنی ست            ناموس اعظم است و وقارش شکستنی ست

از این به بعد ماهِ حــرم آفتـاب باش            عباس جان مراقب این با حجاب باش

این دختران من که بـیــابان ندیده اند            در عمر خویش خار مغیلان ندیده اند

یک لحظه هم ز خیمۀ طفلان جدا نشو            جـان ربـاب از دم گـهـواره پـا نـشـو

تو هستی و اهالی این خـیمه راحـتند            در زیر ســایه ات همه در استراحتند

توهستی و به روز حرم شب نمیرسد            چـشـم کسی به قامت زینب نمی رسد

احـساس می کنم که جـوابم نمی دهـند            بـا آب آب گـفـتـنـم آبــم نـمـی دهــنــد

راضی ام و رضایت یزدانم آرزوست            از سنگ ها شکـستن دندانم آرزوست

من راضیم به پای خدا دست و پا زنم             با صورتم به خــاک بیـفـتم صدا زنم

جـام بـلا به دست گـرفـتـیـم ما دو تا            این جـام را الـست گـرفـتـیـم ما دو تا

می خواستیم عبـد شدن را نشان دهیم            پیغمبر و علی و حسن را نشان دهیم